"Oskar i pani Róża" Eric-Emmanuel Schmitt

"OSKAR I PANI RÓŻA"

Autor: Eric-Emmanuel  Schmitt

Tłumaczenie: Barbara Grzegorzewska
Wydawnictwo: Znak Litera Nova
Rodzaj literacki: literatura piękna
Liczba stron: 96
Rok wydania: 2011 (wydanie pierwsze w języku polskim: 2004)

"Oskar i pani Róża

to wydarzenie literackie

na miarę Małego księcia"

Opis książki:

"Czy w ciągu dwunastu dni można poznać smak życia i odkryć jego najgłębszy sens? Dziesięcioletni Oskar leży w szpitalu i nie wierzy już w żadne bajki. Wtedy na jego drodze staje tajemnicza pani Róża, która ma za sobą karierę zapaśniczki i potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji...
Oskar i pani Róża to jedna z najpiękniejszych i najsłynniejszych Erica-Emmanuela Schmitta, znakomitego francuskiego pisarza wyróżnionego w 2010 roku Le Prix Goncourt de la Nouvelle.
Książkę uzupełnia niezwykły prezent: osobista przedmowa autora w formie listu specjalnie dla polskich czytelników. Eric-Emmanuel Schmitt zdradza w niej, co skłoniło go do opowiedzenia niezwykłej historii Oskara i jak zmieniła ona jego życie."
(opis książki pochodzi od wydawcy)

Moja opinia:

"Oskar i pani Róża" Erica-Emmanuela Schmitta, to króciutka lektura, którą czyta się jednym tchem. Każda powieść, która opisuje chorych przebywających w szpitalu nie jest prosta, a jeszcze trudniej jest, gdy ich bohaterami są dzieci, a szanse na ich wyleczenie są nikłe. Historia Oskara, czyli głównego bohatera tej krótkiej lektury jest smutna i ciężko jest mi o niej pisać. Zawieszam się, gdy próbuję coś mądrego stworzyć w mojej głowie i odpływam daleko myślami, znajduję się w szpitalu, gdzie oczami swej wyobraźni widzę chłopca, który dzielniej znosi swoją chorobę, aniżeli jego rodzice. Niesamowity dla mnie jest fakt, że dziesięciolatek tak wiele potrafi zrozumieć i podejść z taką mądrością do życia, które w nim powoli gaśnie. W zrozumieniu niektórych spraw pomaga mu pani Róża, która jest jego aniołem stróżem i dzieli się dobrymi radami, ale niczego mu nie narzuca.
Od dawna planowałam sięgnąć po tę książkę i dopiero po długim czasie udało mi się osiągnąć ten cel. Nie wiedziałam za bardzo co znajdę w jej wnętrzu, wiedziałam tylko tyle, że zbiera ona same pozytywne opinie i każdy jest zdania, że koniecznie trzeba ją przeczytać. Nie mogłam być jedną z niewielu osób, które tego nie zrobiły i nie żałuję chwil spędzonych z bohaterami tej króciutkiej powieści. Próbuję ją zrozumieć, wchłonąć w umysł postaci w niej występujących i dochodzę do wniosku, że to nie ma sensu. Podejrzewam, że nie da się poczuć nawet w najmniejszym stopniu tego, co czują ci wszyscy ludzie, którzy walczą z chorobą, a także którzy muszą patrzeć na cierpienie własnego dziecka. Natomiast doceniam to co znalazłam w tej lekturze. Już nie pierwszy raz spotykam się z tym, że chorzy wcale nie potrzebują użalania się nad nimi, oni potrzebują jak najwięcej normalnego traktowania, tak aby mogli zapomnieć choć na chwilę o sytuacji, w której się znaleźli. Mogę się mylić, mogłam źle coś odczytać, ale ja to tak czuję. Zapewne ta historia ma wiele wartości, które czytelnik ma odnaleźć i każdy odczyta jej przekaz po swojemu i jestem pewna, że każdy odczyt będzie czymś dobrym, co się zapamięta na długo.