"Carpe diem" Diane Rose

 "CARPE DIEM"
Autor: Diane Rose
Wydawnictwo: Videograf

Być kobietą, mieć dwadzieścia dwa lata, studiować prawo i mieć prawdziwych przyjaciół. Jak na początek, to brzmi całkiem ciekawie, prawda? Któż, by nie chciał być w tak pięknym wieku, planować przyszłość i łapać życie pełnymi garściami. Jednak to wszystko traci na swej wartości, gdy znajdujesz się w gabinecie lekarskim i Twój lekarz oznajmia, że pozostały Ci zaledwie dwa lata życia. Co wtedy robisz? Załamujesz się, czy chcesz przeżyć jak najwięcej? Walczysz i masz nadzieję, że wyzdrowiejesz? Spokojnie, nie musisz odpowiadać. Tego nigdy się nie dowiemy, nie będąc w takiej sytuacji. Nie życzę nikomu, by musiał to przechodzić. Jednak główną bohaterkę powieści "Carpe diem"  spotkał taki właśnie los. Co robi dziewczyna? Żyje po prostu chwilą, nigdy nie planuje niczego na dzień kolejny. Studiów jednak nie przerywa, uczy się nadal.
Rosalie pewnego dnia, na swojej drodze spotyka mężczyznę. Pomiędzy nimi od samego początku zaczyna iskrzyć, wszystko dzieje się bardzo szybko. Lecz czy Rosalie nie ukrywa czegoś przed Danielem? Czy wyzna mu prawdę o swojej chorobie i czy on przy niej pozostanie? I najważniejsze pytanie, czy dziewczyna umrze? A może cała ta historia zakończy się happy endem? Jak myślisz? Ja oczywiście czytałam z nadzieją, że wszystko zakończy się szczęśliwie, a jak się stało, to już zachowam dla siebie.


Na początku należy wspomnieć, że Diane Rose jest polską autorką i pisze pod pseudonimem. "Carpe diem" jest jej debiutem, którego jej gratuluję. Przyznaję, że spod pióra pisarki wyszła cudowna, wzruszająca i bardzo dojrzała powieść. Napisałam o dojrzałości, ponieważ pisząc o chorobie autorka podeszła poważnie do tematu, nie spłyciła go, jak również pokazała, że chorując również można doznać szczęścia. Były momenty, że musiałam książkę odłożyć na bok, gdyż łzy cisnęły mi się do oczu i po prostu wszystko mi się rozmazywało. A gdy ustawały wracałam szybko do lektury. Czytało się szybko, bywały zabawne momenty jak i te wzruszające. Nie odczułam, by jakiś bohater mnie irytował. Raczej wszyscy zyskali moją sympatię, nawet ktoś kto przez chwilę bardzo mnie do siebie zraził.
Bardzo ważnym dla mnie momentem, który wzbudził we mnie wiele pytań do samej siebie, był temat dawstwa narządów po śmierci. Autorka pokazała jak wielkie cierpienie dotyka tych, którzy muszą zdecydować o oddaniu narządu bliskiej osoby dla innego człowieka. Jest to dla takich osób ogromnym bólem i ciężką decyzją. Po drugiej stronie są ci, którzy na ten narząd czekają. Dla nich to również są ciężkie chwile, czasem prowadzeni desperacją, chcą zrobić wszystko dla najbliższej osoby, a są po prostu bezsilni. Nie da się porównać tych dwóch różnych stron, jednak jedno jest pewne, nikt by nie chciał się znaleźć na miejscu żadnej z nich.

Gdy doszłam do końca powieści byłam bardzo zła na autorkę za zakończenie, który wymyśliła. Czytałam i czytałam. I wiecie co? W życiu bym nie odgadła, że debiutantka tak mnie wyroluje (tak, dosłownie tak). Autorka na sam koniec wykonała taki manewr, że sama co nie doznałam szoku. Oj tak się nie robi moja droga autorko, bardzo nieładnie. Ja już morze łez zdążyłam wylać...Ale cóż byłoby czytanie bez emocji, prawda? Tak naprawdę, to świetny pomysł na zakończenie, który obdarza nas czytelników burzą emocji.

 "Carpe diem", znacie te słowa? Oznaczają "chwytaj dzień". Ciekawe ilu ludziom udaje się, żyć według nich. Bohaterka powieści żyjąca z piętnem swej choroby i wizją krótkiego czasu, który jej pozostał, po prostu się ich trzyma. Może to jakiś sposób na przetrwanie?  Choroby dotykają ludzi w każdym wieku i nie da się przygotować psychicznie na nie. Po prostu dopadają organizm i jedyne co musisz zrobić, to walczyć.

Kończąc czytać tą książkę, pomyślałam sobie, że troszkę jest podobna do "Promyczka" Kim Holden. Chciałam nawet w swej opinii porównać do siebie te dwie książki. Jednak doszłam do wniosku, że mogłabym skrzywdzić tym te powieści, tych bohaterów i może nawet samych autorów. Każda, pomimo tego, że obydwie opisują chorobę młodych dziewczyn, jest jednak indywidualnością. Tak samo jak każda choroba jest inna, tak samo losy bohaterów i ich walka o życie, cierpienie najbliższych osób, są nie do porównania.

"Carpe diem" jest powieścią, która długo leżała w mojej biblioteczce i czekała na swoją kolej. A gdy nadeszła na nią pora, nie mogłam się od niej oderwać. Wciągnęła mnie od samego początku. Książka jest napisana prostym językiem, lecz sam jej temat już do najprostszych nie należy. Z pewnością nie jest to lektura, o której szybko się zapomni.